Nee, er is geen fout gemaakt.

Na de vakantie staat meteen een afspraak gepland in het ziekenhuis.

Met mixed feelings ga ik ernaar toe. Natuurlijk met mijn chearleaders, mijn moeder en mijn zusje.

Vanaf de tijd dat het woord “kanker” is gevallen achtervolgen ze me overal naar toe.

Ik probeer er luchtig over te doen maar diep van binnen knaagt er iets aan me.

Mijn naam wordt geroepen, met zijn drieen lopen we naar binnen.

Helaas geen goede uitslag. Het is nu 100% definitief: ik heb borstkanker.

Mijn moeder en zusje barsten in tranen uit. Ik niet, ik probeer het hoofd koel te houden.

Mijn ouders woorden: 'Sta sterk op je voeten en doe je ding'.

Ik besluit sterk te staan en mijn ding te doen. Ik vraag “En nu? Wat is de volgende stap?"

Ik ben bereid ervoor te vechten, nogmaals te vechten voor mijn leven.

Toch, ergens in mijn achterhoofd, heb ik het gevoel dat er een fout is gemaakt.

Dit gevoel van ontkenning is zo sterk dat ik er in ben gaan geloven. Tot aan de dag dat de eerste chemo in mijn arm vloeit.