Dit komt nooit meer goed...

Volgens mijn plan zou ik me net voor de operatie ziek melden.

Zo heb ik het ook gedaan. De dag des oordeels is aangebroken, hier is geen ontkomen meer aan. 

Mijn werkgever weet dat dit voor een paar maanden zal zijn.

 

Nu breekt een periode aan die heel zwaar wordt voor mij. Maar daar ben ik op dit moment nog niet bewust van.

Na de operatie misschien een, hoog uit twee maanden thuis zitten. Daarna ga ik weer werken.

 

Dus niet…

Met twee operaties ben ik er niet

 

Mijn arts had al uitgelegd dat ik 2x geopereerd zou worden.

De eerste operatie wordt een verwijdering van 2 besmette okselklieren. Daarna komt er een herstel tijd.

Vervolgens een borstamputatie.

Alle weefsels worden op kweek gezet om het resultaat van de behandeling te bepalen.

 

De borst was schoon maar helaas nog wel wat kankercelletjes in de okselklieren.

Daarom krijg ik ook nog 15 X radiotherapie plus medicatie om de hormonale borstkanker te bedwingen.

Hier kijk ik erg op tegen.

 

Ik heb gegoogeld natuurlijk. Als ik Google moet geloven heeft deze medicatie nogal wat nadelen.

Na de voordelen en nadelen gebalanceerd te hebben besluit ik toch de medicatie te nemen.

Uiteindelijk ga je af op percentages. De percentage van je leven verlengen wint het van de angst.

Ik ga een 10 jarige challenge aan met de tamoxifen.

 

Mijn leven weer oppakken?

 

Ik dacht dat ik zo snel mogelijk weer mijn leven zou kunnen oppakken.

Hoe erg heb ik me daar in vergist. Ik heb het erg onderschat.

 

De chemo, operaties en radiotherapie behandelingen waren voorbij maar nu begon het pas.

Heel raar, want iedereen denkt dat je genezen bent. Alles is klaar, je leeft nog, ziet er goed uit dus je bent beter.

 

Maar niemand weet dat ik heb pijn heb, veel pijn. De okselklierverwijdering zorgt voor veel ongemakken.

Ik heb last van oedeem in mijn oksel en veel gewrichts- en botpijn. Een cadeautje van de chemo.

Haren, wenkbrauwen en wimpers groeien veel te langzaam.

Ik heb neuropatie in de tenen en nagels die telkens weer afbreken.

 

Voor het eerst denk ik bij mezelf: 'Dit komt nooit meer goed...'.

 

Lees Hülya' s verhaal verder: Elke dag is een nieuwe challenge